منذر بن عمرو أنصارى

اطلاع دقیقی در مورد زندگی وی یافت نشد اما آنچه در مورد وی آمده این است که وی یکی از بزرگان صحابه و جزو نقباء بود. در روایاتی آمده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله40 تن از مبلغان را به فرماندهى مُنذر بن عمرو انصارى ساعدى در صفر سال چهارم (4 ماه پس از احد) به منطقه سكونت قبيله بنى عامر اعزام كرد.

يكى از بنى سُليم به نام مطلب، به عنوان راهنما مبلغان را تا محل چاه همراهى كرد. در آنجا دو تن براى چرانيدن ستوران از همراهان خود جدا شدند و يك تن نيز به نام حَرام بن ملحان نامه رسول خدا را نزد عامر بن طُفيل، يكى از بزرگان بنى عامر برد. بقيه افراد نيز در غارى مشرف بر چاه مستقر شدند. عامر بدون خواندن نامه پيامبر پس از به شهادت رساندن حامل نامه و پس از آنكه از كمك افراد قبيله اش به سبب تضمين امنيت مبلغان توسط ابوبراء مأيوس شد، با يارى خواستن از تيره هايى از قبيله بنى سليم چون رِعْل، عُصَيّه و ذَكْوان اعزاميان مسلمان را به شهادت رسانيد. از دو تنى كه ستوران را به چرا برده بودند يكى انصارى بود كه به حمايت از خون انصاريان شهيد، در مبارزه با مشركان به شهادت رسيد؛ امّا ديگرى يعنى عمرو بن اميه ضمرى كه از مهاجران بود به مدينه بازگشت و خبر شهادت مبلغان را به پيامبر رسانيد. وى در مسير خود دو تن از بنى عامر را به انتقام شهداى چاه معونه كشت؛ امّا از آنجا كه اين دو از پيامبر امان داشتند پيامبر خود را به پرداخت ديه آنها ملزم دانست.

منبع: دائرة المعارف قرآن كريم، ج 5، ص: 214