سریه عبد الله بن جحش

رسول خدا صلی الله علیه و آله، 17 ماه پس از هجرت و دو ماه پيش از جنگ بدر هشت تن كه از مهاجران قريش و همپيمانان آنها بودند به فرماندهى عبد اللَّه بن جحش كه پسر عمه آن حضرت بود گسيل نمود و نامه اى به او داد كه پس از دو روز راهپيمايى آن را بگشايد و بدستور آن عمل نمايد و همراهانش را آزاد گذارد. پس از دو روز كه نامه را گشود در آن اين فرمان بود: «راه خود را پيش گير تا در نخله بين مكه و طائف فرود آيى و مترصد قريشيان باش و اخبار آنها را درياب» چون نامه را خواند همراهانش با وى همقدمى نمودند و پيش رفتند. در حدود نجران، سعد بن وقاص و عتبه در پى شتران گم شده خود رفتند و عقب ماندند. چون به نخله فرود آمدند متوجه شدند كه كاروان تجارتى قريش و طائف، زير نظر عمرو الحضرمى از آن حدود ميگذرند.

بعضى از افراد سريّه، به استناد نبودن فرمان و شبهه بودن آخر ماه جمادى الثانى يا اول رجب، تعرض به كاروان را جايز ندانستند، بعضى ديگر گفتند: چون به افرادى از قريش و كاروان آنها دست يافته بايد فرصت را مغتنم شماريم، در اين ميان واقد بن عبد اللَّه تيرى رها كرد و عمرو الحضرمى را كشت و پس از آن دو تن از كاروانيان باسيرى درآمدند و مسلمانان اموال را تصرف نمودند. گويند ابن الحضرمى اولين كشته قريش بدست مسلمانان بود. چون اين خبر به قريش رسيد نامه يا نمايندگانى نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله، فرستادند تا معلوم شود كه مگر آن حضرت قتال در ماه حرام را حلال نموده؟! گويند: آيه 217 بقره در جواب اين سؤال نازل شد و پس از آن رسول خدا صلی الله علیه و آله ديه ابن الحضرمى را پرداخت و اسيران و اموال قريش را باز گرداند.

منبع: پرتوى از قرآن، ج 2، ص: 120