ذات الرقیع

ابن ابى حاتم از جابر بن عبد اللَّه روايت مى كند كه گفت: وقتى رسول اللَّه صلی الله علیه و آله از غزوه بنى انمار برمى گشت در ذات الرقيع در محلى مشرف بر نخلستانى فرود آمد و در حالى كه بر لب چاهى نشسته و پاهاى مبارك را در چاه انداخته بودند مردى از بنى النجار بنام وارث به رفقاى خود گفت: من محمد را خواهم كشت، رفقايش پرسيدند چگونه؟ گفت: به او مى گويم شمشيرت را به من ده، وقتى به من داد، با همان شمشير او را مى كشم. اين بگفت و نزديك آن حضرت آمد و عرض كرد: اى محمد شمشير خود را به من ده تا ببويم، حضرت شمشير خود را به وى داد، در همان لحظه دستش به لرزه در آمد و شمشير از دستش به زمين افتاد، رسول اللَّه فرمود: خدا نگذاشت آنچه مى خواستى انجام دهى، بعد از اين واقعه خداى تعالى اين آيه را فرو فرستاد: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ » (المائدة:67)[1]

المنبع:

تفسير القرآن العظيم(ابن ابی حاتم)، ج 4، ص 1173

[1]تفسير القرآن العظيم، ج 4، ص 1173