بنی ذبیان

بنو ذبیان شاخه ای از قبیله غطفان بودند که خانه هایشان در غرب جبلین و حرة النار تا اطراف خیبر و مدینه و قصیم امتداد داشت. بنی ذبیان در زمان پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در مقابل دعوت حضرت ایستادند و چندین جنگ بین مسلمانان و بنو ذبیان صورت گرفت.

بنی ذبیان در شأن نزول:

واقدى گويد: پيامبر اسلام صلی الله علیه و آله با گروهى از بنى ذبيان و محارب در «ذى امر» جنگ كرد. آنها در قله كوه ها متحصن شدند. پيامبر اسلام صلی الله علیه و آله از كوه- طورى كه آنها را ببيند- بزير آمد و براى قضاى حاجت، بگوشه اى رفت. در آنجا بر اثر باران لباسهايش تر شد. آنها را از تن بيرون آورد و بر درختى افكند كه خشك شود و خود در زير آن درخت، بخوابيد. اعراب او را مى ديدند. رئيس آنها «دعثور بن حرث» با شمشير كشيده، بر بالين پيامبر اسلام صلی الله علیه و آله آمد و گفت:محمد، اكنون چه كسى مى تواند مرا از كشتن تو باز دارد؟

پیامبر فرمود:خدا، در اين وقت جبرييل طورى بر سينه او كوبيد كه شمشير از كفش افتاد و پيامبر شمشير را برداشت و فرمود:اكنون چه كسى مرا از قتل تو منع مى كند؟

او پاسخ داد:هيچكس. اكنون شهادت مى دهم كه خداوند يكتاست و محمد فرستاده اوست.

از اينرو آيه یازده سوره مائده نازل شد.

منبع:

تفسير الراغب الاصفهانى، ج 2، ص: 1387

ترجمه تفسير مجمع البيان، ج 6، ص: 239