بغداد

بغداد شهری است که منصور دوانیقی در سال 141 هجری قمری (762 – 766 میلادی)، در کنار رود دجله، بنا نهاد و نامش را "مدینه السلام " گذاشت و پایتخت حکومتی خویش را به آنجا منتقل کرد.

او از نظر شهرسازی دست به آزمایش جالبی زد و شهر را به شکل یک دایره کامل که به وسیله یک دیوار اصلی با برج های مدور و یک خندق احاطه شده بود بنیان نهاد.

این شهر تا سال 262 هجری رونق داشت و پایتخت چندین خلیفه‌ی عباسی ( منصور، مهدی، هادی، هارون، امین و مأمون ) بود، اما از زمانی که معتصم پایتخت خود را به سامرا منتقل کرد، رو به ویرانی نهاد و مجدداً در سال 271 هجری پایتخت شد.

بغداد بعدها در سال 637 هجری به دست هلاکو خان و سپس در سال 979 هجری به‌دست تیمور لنگ و در سال 1017 به دست ترک‌ها تخریب شد و از آن پس میان ایرانیان و ترکان عثمانی دست به دست می گشت. در سال 1917 انگلیسی‌ها بر این شهر دست یافتند، در 1921 پایتخت کشور عراق شد و از آن روز تاکنون نیز همچنان پایتخت عراق است.

شهر بغداد بزرگترین شهر این کشور است و بر کرانه‌های رودخانه دجله و 40 کیلومتری فرات قرار دارد. از روزگار سومریان، بغداد نقطه مهمی برای ارتباطات تجاری و سفرهای کاروان‌های بازرگانی بوده است.

اوج رواج و ترقی بغداد در زمان هارون خلیفه بود و به دلیل وجود علما و هنرمندان آثار علمی و هنری پر ارزشی در این شهر پدید آمد.

بغداد نام‌های دیگری از جمله: مدینه المنصور، مدینه الخلفاء، الزوراء، المدینه، المدوره و مدینه السلام داشته است.

ارتفاع این شهر از سطح دریا 32 متر است.

منابع:

المنجمد بخش اعلام، ذیل لغت بغداد-

تاریخ مسعودی

سفینه البحار

تتمه المنتهی .