أبوهند حَجّام

از خادمان پيامبر صلى الله عليه و آله ؛

او را با نام هاى عبداللَّه، سنان، يسار، سالم بن ابى سالم و حارث بن مالك ياد كرده اند. از تولّد، وفات و پيشينه وى در جاهليّت و زمان مسلمان شدنش گزارشى در دست نيست. وى در آغاز، غلام فروةبن عمرو بياضى انصارى و حجامت گر بود و چندبار پيامبر صلى الله عليه و آله را حجامت كرد. طبق نقلى، حضرت از فروه خواست تا بر مزد روزانه وى بيفزايد. بنى بياضه، سرانجام ابوهند را به پيامبر بخشيدند. و او در شمار خادمان رسول اللّه صلى الله عليه و آله درآمد. ابوهند جز در بدر، در همه غزوه هاى پيامبر شركت داشت. به گفته مورّخان، وقتى رسول خدا در راه بازگشت از جنگ بدر به منطقه عرق الظبيه رسيد، ابوهند به پيشواز حضرت شتافت و معجونى از خرما، روغن و پنير به ايشان تقديم كرد. پيامبر صلى الله عليه و آله با عقد اخوت ميان او و اسامة‌ بن زيد او را از انصار دانست و فرمود: خداوند ايمان را در قلب وى به تصوير كشيده است. نقل شده است كه ابوهند پس از اتمام سعى پيامبر بين صفا و مروه سر حضرت را تراشيد. ابن حجر به نقل از واقدى مى نويسد: ابوبكراو را نزد زيادبن لبيد، حاكم كنده و حضرموت فرستاد تا خبر خلافتش را به او برساند. وى از راويان حديث پيامبر صلى الله عليه و آله نيز شمرده شده است.

قرطبى با استناد به نقلى از زهرى، نزول آيه 13 حجرات را در شأن ابوهند دانسته است. برپايه اين روايت، پيامبر صلى الله عليه و آله به بنى بياضه امر كرد كه يكى از دختران خود را به ازدواج ابوهند در آورند. آنان به اعتراض گفتند: آيا دختران خود را به ازدواج غلامانمان درآوريم؟ كه اين آيه نازل شد. در اين آيه، انسان ها با يك ديگر برابر دانسته شده اند و گرامى ترين آن ها پرهيزكارترينشان شناخته شده است.

منبع: اعلام القرآن، ج 1، ص: 526