عمرو(عبد الله) بن قمية(قمیئة)

یکی از مشرکان شرکت کننده در جنگ احد بود که قصد کشتن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را داشت و در این جنگ ابن قمیئه سنگ به سوى پيامبر صلى الله عليه و آله پرتاب كرد، پيشانى و دندان آن حضرت شكست و لب پائين وى شكافت و خون صورت وى را پوشانيد. عبداللّه بن قمئه (قميئه) مصعب بن عمير را كه از پيامبر صلى الله عليه و آله دفاع مى كرد، به شهادت رساند و چنين پنداشت كه حضرت را به شهادت رسانده است و با صداى بلند گفت: محمّد را كشتم و بنابر نقلى، ابليس از بالاى كوه احُد با صداى بلند گفت: محمّد كشته شد.

انتشار قتل پيامبر صلى الله عليه و آله به همان اندازه كه به بت پرستان روحيّه داد، در مسلمانان تزلزل ايجاد كرد و سبب شد كه از ميدان جنگ بگريزند و علّت سستى و فرارشان را شايعه قتل رسول خدا بيان كنند و حتّى بعضى از آنان به فكر بازگشت به دين پيشين خود و گرفتن امان نامه از ابوسفيان بودند. خداوند در پاسخ به آن ها فرمود: محمّد هم چون پيامبران گذشته است. آيا اگر او بميرد يا كشته شود، از عقيده خود بازمى گرديد: «و ما مُحَمَّدٌ الّا رَسولٌ قَد خَلَت مِن قَبلِهِ الرُّسُلُ افَان ماتَ او قُتِلَ انقَلَبتُم عَلى اعقبِكُم». (آل عمران/ 3، 144).

منابع:

ترجمه سیره ابن هشام،ج 2،ص:104

اعلام القرآن، ج 1، ص: 556