زوج(شفع)

شفع: شفع و شفاعت هر دو مصدراند به معنى منضم كردن چيزى به چيزى. راغب گويد: «الشَّفْعُ : ضَمُّ شَيْ ءٍ إِلَى مِثْلِهِ» در اقرب الموارد گفته: «شَفَعَ الْعَدَدَ: صَيَّرَهُ زَوْجاً أَي أَضَافَ إِلَى الْوَاحِدِ ثَانِياً».

«وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ. وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ» فجر: 3 و 4. شفع در اينجا اسم است به معنى جفت چنانكه وتر به معنى تك است يعنى: قسم به جفت و تك و قسم به شب آنگاه كه مي رود.[1]

منبع: قاموس قرآن، ج 4، صص48-49

[1] . قرشى، على اكبر، قاموس قرآن - تهران، چاپ: ششم، 1371 ه.ش.