پوست سر و اطراف بدن

شوى: بريان كردن. واو آن به ياء قلب مي شود؛ در اقرب گويد: «شَوَى اللَّحْمَ شَيّاً: جعله شَوَاءً» شوی، به معنای گرم کردن آب نیز آمده است؛ «وَ إِنْ يَسْتَغِيثُوا يُغاثُوا بِماءٍ كَالْمُهْلِ يَشْوِي الْوُجُوهَ»[1] ؛ يعنى اگر فريادرسى بخواهند، به آبى چون مس گداخته كمكشان دهند كه چهره ها را مي سوزاند و بريان مي كند.

«كَلَّا إِنَّها لَظى . نَزَّاعَةً لِلشَّوى »[2] شوى را به معنای پوست سر و اطراف بدن نیز گرفته اند؛ مفرد آن شواة است؛ يعنى: نه، جهنم زبانه خالص است كه پوست سر يا اطراف بدن را مي كند.

شوى -كه بر وزن فتى است- به معنى مال کم ارزش نيز آمده است. (مجمع- اقرب).[3]

منبع: قاموس قرآن، ج 4، ص91 ؛ با تصرف

[1] . کهف/29.

[2] . معارج/15-16.

[3] . قرشى، على اكبر، قاموس قرآن - تهران، چاپ: ششم، 1371 ه.ش.