و هركس بوزن ذرّه‌اى بدى كند (عقابى را كه مستحق است) خواهد ديد. (محمّد بن كعب گفته است معناى آيه اينست كه: هركس بوزن ذرّه‌اى خير كند و حال آنكه كافر باشد ثواب آن را در دنيا در خود و خاندان و مال و فرزند خويش مى‌بينند تا از دنيا بيرون رود و در نزد خدا خيرى نخواهد داشت و هركس مؤمن باشد و عمل بدى از او ناشى شود عقوبت آن را در خود و اهل و مال و فرزند خود مى‌بيند تا از دنيا خارج شود و در نزد خدا شرّى نخواهد داشت) صعصعة بن ناجيه جدّ فرزدق بر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله وارد شد و درخواست كرد از قرآن خبرى بر او بخواند حضرت اين آيه بر او خواند او گفت مرا بس است بس است به خاك افتاد و زار بگريست و گفت اگر غير از اين از قرآن نشنوم مرا كافى است). (و عبد اللّه مسعود گويد محكم‌ترين آيه در قرآن اين دو آيه است و حضرت صلّى اللّه عليه و آله آن را جامعه خوانده است)
