آنان كه نماز را از اوقات خودش بتأخير مى‌اندازند. (بنا بگفته ابن عباس و مسروق و اين قول مرفوعا هم روايت شده است) و بقولى - مراد منافقانى هستند كه اگر نماز بگذارند اميد ثواب ندارند و اگر ترك كنند ترس از عقاب ندارند و از آن غافلند تا وقت آن بگذرد و چون با مؤمنان هستند از روى رياء نماز مى‌خوانند و چون با آنها نباشند نمى‌خوانند (و اين قول از على عليه السّلام و ابن عباس است). و انس گفت: الحمد للّه كه فرمود عن صلاتهم و نفرمود في صلاتهم - و مقصود او اين بوده است كه سهوى كه غير عمد در نماز آدمى واقع مى‌شود عقابى ندارد. و بقولى - يعنى كسانى كه بى‌مبالاتند به نماز: بخوانند يا نخوانند (بگفته قتاده) - و بقولى مقصود تارك الصلاة است (از ضحّاك). و بقولى - يعنى اگر بخوانند براى رياء مى‌خوانند و اگر نمازشان هم فوت شد پشيمانى ندارند (از حسن). و بقولى - كسانى هستند كه در وقتهاى معينه نماز نمى‌خوانند و ركوع و سجود را هم بتمامه بجاى نمى‌آورند (از أبى العاليه). عياشى باسناد از يونس بن عمّار از أبى عبد اللّه امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه از آن حضرت معنى (اَلَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاٰتِهِمْ سٰاهُونَ) را پرسيدم كه آيا آن وسوسه شيطان است؟ فرمود نه هركس را اين وسوسه دست نمى‌دهد بلكه غفلت از نماز مى‌كند و مى‌گذارد بآخر وقت و در اول وقت آن نماز نمى‌گذارد. و از أبي اسامه زيد الشّحام مروى است كه گفت از حضرت أبا عبد اللّه عليه السّلام از فرمايش خداى تعالى (اَلَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاٰتِهِمْ سٰاهُونَ) پرسيدم فرمود آن ترك نماز و كوتاهى و بى‌اهتمامى در آن است. و از محمّد بن الفضيل از حضرت أبي الحسن عليه السّلام مروى است كه فرمود: مراد تضييع يعنى ضايع ساختن نماز است (مجمع)
