سراپرده

سُرَادِق: سراپرده، خيمه.

طبرسى گويد: سرادق، خيمه اي است محيط به آنچه در آن است و گويند: سرادق چادري است كه به اطراف خيمه مي كشند؛ در نهج البلاغه، نامه 38 فرمود : «فَضَرَبَ الْجَوْرُ سُرَادِقَهُ عَلَى الْبِرِّ وَ الْفَاجِرِ».

به نظر راغب: سرادق، فارسى معرّب است و در كلام عرب، اسم مفردي كه حرف سوّم آن الف باشد و بعد از آن دو حرف آيد يافت نمی شود و گويند: خانه مُسَردَق، خانه اي است كه به شكل سراپرده باشد. بنابراين مي شود گفت كه سرادق معرّب سراپرده و جمع آن سرادقات است ؛ إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمِينَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها ... كهف: 29؛ براى ستم كاران آتشى مهيّا كرده ايم كه سراپرده اش آنها را در ميان گرفته است. سرادق، فقط همین يك بار در قرآن آمده است.[1]

منبع: قاموس قرآن، ج 3، ص252

[1] . قرشى، على اكبر، قاموس قرآن - تهران، چاپ: ششم، 1371 ه.ش.